In de katholieke traditie staan de stigmata bekend als zichtbare wonden op het lichaam van een gelovige, precies op die delen van het lichaam waar Jezus voorafgaand aan zijn kruisdood werd verwond. In plaats van stigmata wordt ook wel eens gesproken van de 'kruiswonden' of 'wondtekenen van God'.
Het werd lang gezien als een teken van diepgelovigheid of een sterke en voelbare verbinding of een bewijs voor verbinding met de energie van Jezus.
Flagellanten waren in de dertiende tot vijftiende eeuw ‘dweepzieke en vrome’ mensen, die in troepen door het land trokken en door zichzelf in het openbaar te pijnigen of geselen Gods barmhartigheid wilden afsmeken.
De Kerk veroordeelde flagellantisme in het Concilie van Konstanz deze tochten in 1417 en meerdere landen verboden dit gedrag bij wet (grotendeels omdat er alsmede grotere massa’s mensen niet meer sociaal aanwezig of productief waren).
Het enige gevolg van deze ‘veroordelingen’ is het feit dat we misschien fysiek in groep minder opzichtelijk onszelf bleven geselen, maar - volgens mij - zijn we onszelf alleen maar meer ‘onopzichtelijk’ en geestelijk blijven folteren.
Schuld en boetedoening zit diep in ons verankerd en wordt ‘onzichtbaar en onfeilbaar’ over de generaties overgedragen, ook bij Vrijmetselaars of Protestanten (ook al 'denken’ ze soms van niet).
Een cognitieve (een andere Overtuiging of Religie), materialistische (de Wet) of ethische (een Concilie) aanpak zal en kan nooit werken, omdat Schuld en Boete ‘Emotionele Reflexen’ zijn.
Angst komt van de dieren en Schuld is van de mensen.
Schuld is kwaad op jezelf zijn voor iets wat je gisteren deed.
Enkel wij doen dit in onze typische vormen van zelfpijniging, waar geen enkel wild dier op betrapt kan worden.
Wie is nu het dier?
Net als de ‘Autistische Reflex’, die een puur dierlijke en emotioneel ingeprente reflex is, die via het Spiegelneuronen Systeem netjes en honderd procent alle Vermijdingsstrategieën doorsluist naar de volgende generatie, wordt de ‘Schuld Reflex’ een ogenschijnlijk onafscheidelijk deel van het Familie Karma of Systeem.
Stigmatisering is het proces waarbij bepaalde kenmerken aan een bepaalde persoon of groep worden toegekend. Deze kenmerken worden om deze reden ook wel stigma's genoemd. Stigmatisering kan leiden tot vooroordelen en een vertekend zelfbeeld.
Na deze saaie massa van definities en feiten wil ik samen met jullie eens het gevoel doorlopen van een kind dat bij de psychiater of psycholoog komt en hiervoor heb ik even de empathische kant, niet de oordelende of cognitieve kant, van je brein nodig.
Een kind van negen tot veertien jaar - ze worden alsmaar jonger - wordt door de ouders begeleid en is ofwel te VEEL ruimte innemend (kwaad, explosief, agressief, panikerend, hyperactief) of te WEINIG ( stil, implosief, angstig, bevroren).
Nadat dit gedrag uitgebreid met voorbeelden door de ouders wordt uitgesponnen, volgt meestal een ‘diagnose’ of een ‘etiket’. Ofwel is dit een persoonlijke overtuiging of werd deze reeds bevestigd of verstevigd met ‘psychologische testen’. Mijn vraag daarop is steeds: “En wie van de ouders of belangrijke Zorgfiguren in het leven van dit kind heeft dezelfde tekenen (stigmata)?” En dan wordt het stil. IJzig stil. Of men probeert het onderwerp te vermijden.
Nu even een moment van empathisch invoelvermogen: “Hoe moet een kind zich voelen als het naar een vreemde man of vrouw MOET stappen die psychisch ZIEKE of ZOTTE mensen behandelt en mama en papa zijn (helemaal) NIET ZOT?”
Het kind heeft een probleem en het moet er dan ook nog aan werken met een vreemde mens.
Hoe ‘verlaten en gefaald’ moet dit kind zich voelen?
Hoe ‘laf en onzeker’ is de ouder, die bij dit eerste gesprek ofwel afwezig is of zich hult in stilzwijgen?
Daarom heb ik op de eerste pagina van mijn eerste boek God rijd met een Porsche of Fysica van de Angst onderaan in alle bescheidenheid vermeld:
“Wij, lafaards, leugenaars en terroristen”.
Vergeef het Uzelf, want onze eerst Paus heeft ook Jezus drie maal verloochend.
Maar vergiffenis is alweer een Joods-Christelijk en vooral cognitief concept en dit heeft niet de minste kracht om Stigmatisatie of de Schuld Reflex te verminderen. Integendeel. Het is een zoethoudertje die slechts kort en tijdelijk werkt en de Schuld Reflex laat (over)leven over tientallen, vermoedelijk honderden generaties heen.
Alle wetenschappelijk deftige onderzoeken tonen herhaaldelijk aan dat alle Autistische en andere Angst Reflexen, Schuld Reflexen, Compassie Reflexen, etc. honderd procent afkomstig zijn van belangrijke en langdurig aanwezige Zorgfiguren. Maar hoe kun je dan deze sterk emotioneel ingeprent reflexen echt aanpakken?
Zeker NIET door nog nieuwe diagnoses (stigmata) uit te vinden of je aan etiketten vast te klampen (ja, nu ‘weet’ ik wat er is is met mijn kind, ex, partner…).
Begin met bewust te worden hoe GEK je zelf bent en geef jezelf ‘werkbare en respectvolle’ diagnoses: “Ik heb een Autistische Reflex of gewoonte, een Schuld Reflex...”
En zoek therapeuten die er kaas van gegeten hebben om hiermee meditatief of emotioneel therapeutisch mee aan de slag te gaan.
Te veel Cognitieve Therapieën praten er om heen of gebruiken net diezelfde controle- en vermijdingsstrategieën, die jij (en zij zelf) al jaren hebt toegepast.
Goede therapie is steeds (liefdevol) confronterend, maar je staat natuurlijk vrij om je geld, je tijd en je energie te spenderen aan een therapeut die je ‘verstaat’ of met je meepraat en je over je kopje wrijft als de ‘mama of papa die je niet hebt gehad’ of de ‘mama of papa die je heeft verwend of over-beschermde (en je onbewust vol Angsten propte)’.
Meer en meer dienen we ook coachen of therapeuten op te vangen of te begeleiden die dit (natuurlijk onbewust) al jaren deden en zich leeg gezogen voelen: “Ik vond geen 'tips & tricks' meer om mijn cliënten te helpen.”
Onbewust werden ze meegezogen in de Controle en VermijdingsReflexen van henzelf en hun klanten.
Nog een voetnoot. Weet U dat het National Institute of Mental Heath (NIMH) in Amerika even de sponsoring van wij, psychiaters, voor onze Bijbel (de DSM of Diagnostisch en Statistische Manual) even heeft geschrapt omdat de beschrijvende of fenomenologische benadering van aandoeningen te weinig medisch, (neuro)fysiologisch en wetenschappelijk was en is tegenover de ‘deftige medische wetenschappen’ zoals cardiologie, chirurgie, pneumologie, virologie, etc.?
Zij boeken resultaat op lange termijn (minder hartinfarcten, langere levensduur, minder doden of letsels na operaties, werkzame geneesmiddelen...) en kunnen mechanismen van werkzaamheid aantonen op fysiologische basis.
Het aantal zelfdodingen, moordpartijen, drugsproblemen, depressies e.a. is enkel toegenomen, ondanks een leger aan therapeuten.
Wij, psychiaters, psychologen, coachen en therapeuten hullen ons in ‘onmeetbaarheid’ en andere spirituele of metafysische excuses om onze onwetendheid of onkunde te verbergen. Ook het vellen van diagnoses valt hieronder als je de mechanismen eronder niet (neuro)fysiologisch kent, ontkent of zelfs geen deftige therapie voor kunt uitdokteren.
Vel dan geen diagnoses meer want we hullen onszelf en de klant of patiënt enkel in een waas van Stigmatisatie.
De NIHM ontwikkelde zelfs een werkinstrument, RDoC, dat zeer goed toestaat om zowel lichaam als brein zeer wetenschappelijk te benaderen, nauwelijks of helemaal niet, gehanteerd omdat we er niet en ‘willen of kunnen’ in passen.
Misschien wassen we hier tijdelijk mee onze handen (en die van vele ouders) in onschuld, net als Pontius Pilatus.
Maar op lange termijn is hier geen kind mee geholpen en herhalen we ons Systemisch of Familie Karma.
Alles is meetbaar en ons wonderlijk brein mag niet langer meer gehuld worden in een mist van geheimzinnigheid of een kortzichtige diagnoses, zonder gefundeerde, meetbare en werkbare therapieën.
Tot slot had ik ook nog eens graag de vinger op een andere wonde gelegd. Zeer recent heb een jonge dame enorme inspanningen zien leveren en met prachtig resultaat. Ze vernielde zichzelf, haar lichaam en haar leven reeds jaren en dit vooral met betrekking tot de gevolgen van meervoudig en ernstig misbruik. Meerdere diagnoses werden destijds geveld. Anorexia Nervosa, Transgender en Autisme Spectrum Stoornis stonden bovenaan de lijst en ze was op stervens na dood toen ze bij ons ernstig therapeutisch begon te werken. Ze was en is nog steeds zeer actief in meerdere online groepen van lotgenoten. Door haar inzet en onze goede samenwerking kan ze vandaag niet meer passen in geen van bovenvermelde diagnoses en houdt ze meer van haarzelf, haar lichaam en haar leven dan ooit tevoren.
Een succesverhaal waar zij en wij zeer trots over zijn. De reactie van enkele van de leden van haar ‘lotgenoten’: “Waarschijnlijk ben je nooit ECHT anorectisch, transgender of autistisch geweest.”
En dan breekt mijn klomp als gedreven arts en therapeut:
“Mogen of willen mensen nog genezen?”
Comments